Sinds we een hond(je) hebben maak ik veel meer wandelkilometers dan vroeger. Wat ik voorheen nooit gedacht had is dat ik het eigenlijk helemaal niet zo vervelend vind om mijn dagelijkse rondje te ‘moeten’ maken. Echt, de frisheid en de ruimte van het buiten zijn doet een mens goed!
Zo was ik ook vandaag een rondje in het bos aan het doen. Ineens zag ik mijn schaduw op de grond. Tja dacht ik: daar kan ik achteraan lopen. Het brengt me rust om zo in mijn eigen voetsporen mijn weg te gaan. Het geeft een bepaalde voorspelbaarheid, je hebt tenslotte zelf de controle over waar je voeten heengaan. De stilte doet me ook goed omdat ik immers alleen met mijn schaduw ben.
Als ik achter mijn hondje aanga, die meestal voorop loopt en trouw achterom kijkt of ik hem wel volg, dan kom ik op nieuwe plekken. Hij kiest meestal niet voor de gebaande paden, maar gaat daar net buiten. Het liefst loopt hij in de vrije natuur, op een plek waar hij nog niet eerder is geweest. Als hij iets interessants ziet gaat hij er doelgericht achteraan en kijkt hij verder niet naar de omstandigheden. Hij luistert zelfs niet meer naar de stemmen in zijn omgeving die hem willen terugroepen (jammer voor zijn baasje….)
Waar loop jij achteraan? Misschien blijf je het liefst achter je schaduw aanlopen, veilig op de gebaande en vertrouwde paden. Of ben jij meer zoals het hondje en ga je op zoek naar iets nieuws en wat dat je kan brengen?
Voor de duidelijkheid, er is niets goeds of fouts aan je keuze. Ik denk dat het bij je moet passen en het is ook afhankelijk van je stemming en omstandigheden. Maar soms is het wel goed om eens na te denken over deze vraag en bij jezelf te voelen of het nog oké is voor je, de weg die je gaat.
Blijft staan dat wandelen sowieso goed is voor ons allemaal